Shiatsu therapeute als laatste kans, waarom ?
Sinds ik mijn weg in shiatsu begon besefte ik dat ik vaak als laatste redmiddel werd opgeroepen, omdat er niets anders geholpen had.
Ik werk volgens de Chinese geneeskunde waarbij ik vooral op energie werk. Dan snap ik wel dat sommige mensen denken dat dit een beetje vreemd is en daarom niet altijd mij als eerste keuze nemen om hun paard te behandelen. Ik geef toe dat zelfs ik soms niet kan uitleggen wat ik voel en wat ik vind door alleen met mijn handen en mijn energie te werken, maar ik weet dat ik zaken losmaak die er al heel lang zijn.
Ik masseer het paard niet alleen, maar ik ga op zoek naar wat er op dit moment mis is en werk daaraan. Of het nu lichamelijk of emotioneel is, want elke emotionele blokkade zal een lichamelijke weerslag hebben en omgekeerd.
Het is waar dat in de meeste gevallen niet alles in 1 of 2 sessies is opgelost, maar als je je slecht voelt of ergens pijn hebt zal het niet de volgende dag beter worden.
We vergeten vaak dat paarden zijn zoals wij, het zijn geen machines die in 1,2,3 gerepareerd kunnen worden als er iets fout gaat. Waarom hebben wij de luxe om elke maand naar de osteopaat, coach of therapeut te gaan, maar doen we niet hetzelfde met onze paarden?
Ik droom ervan magische krachten te hebben, maar helaas gebeurt dat alleen 's nachts in mijn dromen.
Dus stel ik deze vraag opnieuw, waarom komen wij vaak als laatste toevlucht?
Wij hebben evenveel kennis over het paard als elke andere therapeut, wij luisteren naar het paard, wij zoeken naar oplossingen over een lange periode en wij investeren ons grondig in elk paard.
Maar ik ben er nog steeds niet zeker van hoe de ruiters ons zien.
Nee, ik heb niet de oplossing voor alles, nee, ik weet nog niet alles, het is een eeuwige zoektocht, maar ik weet dat ik alles geef wat ik heb om een paard zich beter te laten voelen en ik geloof in mezelf en mijn kunnen, ook al maak ik nog fouten.
